Dag Joep...

Lieve Joep
We hebben allemaal  van je gehouden en ik het meest.
Ik was zo kwaad op je. 
Je had me gewoon achtergelaten, met zoveel vragen.
Maar nu begrijp ik je Joep. 
En ik zal je nooit meer vergeten, jou naam staat in mijn hart gegraveerd!
Voor altijd...

Liefs Bo

Afscheid

Deze morgen werd het te veel. De hoofdpijn brak weer uit en mijn T-shirt was nat van het zweet. 
Ze hebben mij nog proberen te helpen maar het ging niet. Kanker is ongeneselijk.
Ik ben blij dat ik je gekend heb Bo, je bent het beste wat me ooit is overkomen...
Lieve Bo, ik zal altijd van je houden!








http://www.youtube.com/watch?v=7NJqUN9TClM&ob=av2e

Achter de tralies

Het was een vuile corrupte troep. Ze moesten me niet omdat ik een Thai ben die in Nederland woon. Ze konden er niet tegen dat ik een goed leven heb gehad en zij niet. 


Hier zat ik dan, met een gezwel dat ze niet konden wegsnijden. Toen de dokter zei dat ik kanker had durfde ik het tegen niemand te zeggen. Bo en ik hadden zo een mooie toekomst…
Het schuldgevoel bleef maar aanhouden maar nu is het weg, ik hoef me niet meer schuldig te voelen want ik heb Bo uit deze vieze gevangenis gered.

Mijn Bo

Toen ik deze morgen folders aan het verkopen was had ik zin om ze allemaal op de grond te gooien. Ik kon het niet, ik moest even ontspannen en ging naar de tempel. Ik brandde een bosje wierrook voor Bo. Toen ik uit de tempel kwam dacht ik even dat ik droomde. Ik zag Bo en mijn hart begon enorm hard te kloppen. Ik wou roepen maar ik kreeg geen geluid uit mijn keel dus liep ik naar haar toe. We vlogen elkaar om de hals en Bo begon vragen te stellen waarom ik dit allemaal heb gedaan, maar ik kon het niet zeggen. Ik kon niet zeggen dat ik kanker had.
Ik stopte met die folders. Nu ik weet dat Bo zo dichtbij is kan ik hier niet langer blijven. Ik neem afscheid van Benat en toen ik weg ging riep Anouk me na. Eerst zei ze dat ik het Bo niet had mogen aandoen en ze wordt  boos maar daar was ze niet voor gekomen. Ze vroeg of ik hun huurauto wou gebruiken om naar Bangkok te gaan. Anouk vertelde me hun hele avontuur, wat er was gebeurd en ik ging akkoord om met de auto naar Bangkok te rijden. Niet veel later wou ik  vertrekken toen de politie aangereden kwam om te vragen of de auto van mij was. Eigenlijk was deze auto van Anouk en Bo maar ik kreeg het niet over mijn hart om Bo haar hele leven in de cel te laten zitten. Ik zei dat de auto van mij was en de politie nam me mee. Ik had namelijk toch niet meer heel lang te leven.

Bo?

Ik was vetrokken om weg te gaan naar Bangkok. Van mijn moeder durfde ik geen afscheid te nemen want dat was te zwaar en Benat zag ik later nog. Toen ik aankwam aan het hotel waarvoor ik folders uitdeelde om mijn ontslag te geven en mijn geld af te komen halen deed mijn baas moeilijk. Ik moest eerst deze maand nog verder werken want anders kreeg ik geen geld. Dus ging ik maar folders uitdelen. En opeens dacht ik dat ik Bo en Anouk zag met Benat. Was ik weer aan het halucineren?

Ik moest nog één folder uitdelen en dan was ik klaar. Ik zorgde voor een slaapplaats in ons hotel voor een hele groep mensen maar Benat had weer twee mooie meisjes een slaapplaats gegeven op de bovenste verdieping zonder ramen. Na een man te zeggen dat de bovenste kamer een lek had ging hij uiteindelijk dan toch bij een vriend slapen in ons hotel zodat de meisjes op de bovenste verdieping konden blijven.
Later vertelde Benat dat het twee Nederlandse meisjes waren die opzoek waren naar iemand. Zou Bo me dan toch achterna zijn gekomen? Dat was wel heel toevallig...

Ziek...

Gisteren ben ik met Benat hout gaan sprokkelen in de bergen. Benat is goed in het beklimmen van de bergen maar ik had geleidelijk aan steeds meer moeite en toen begon het weer... Mijn hoofde bonkte en ik dacht er aan dat ik mijn medicijnen was vergeten. Het werd feller en feller en toen zakte ik in elkaar. Benat maakte me wakker en toen ik een beetje bekomen was gingen we richting huis. Na het avondmaal kwam er een Thaise vrouw binnen, mijn moeder had haar gevraagd. Mijn moeder zei dat ze mij ging genezen.

Benat heeft een baantje voor mij gevonden, nu mag ik folders gaan uitdelen voor het supertoeristische hotel waar Benat klusjesman  is. Het baantje is niet echt mijn ding maar het wende na een tijdje.
Toen ik folders aan het uitdelen was dacht ik dat ik Bo zag. Ik rende er naartoe maar de bonken in mijn hoofd kwamen terug, mijn t-shirt was nat van het zweet en ik viel. Mijn folders lagen op de grond en ik zag dat het Bo helemaal niet was. De pijn bleef maar opnieuw komen. 


Deze nacht vond Benat me op de grond en ik kon niet meer tegoei zien. Ik maakte hem wijs dat ik mijn contactlenzen niet aan had en dat ik terug naar mijn oogarts moest in Nederland. Als ik morgen beter was vertrok ik. 

Herinneringen ophalen

Ik ben aangekomen in mijn geboortedorp. Het is zo vertrouwd en toch ook weer niet. Toen ik mijn moeder zag zitten wist ik niet zeker of ik er wel klaar voor was. Maar ik ben speciaal helemaal naar hier gekomen dus hield ik mij sterk en ging naar haar toe. Ik drukte haar in mijn armen en we huilden alle twee. Twee jongens en een meisje keken naar mij, het waren mijn broers en mijn zus. Mijn moeder vertelde dat mijn vader was verongelukt en dat hij veel schulden had gemaakt. Daardoor wou ze geld gaan verdienen maar er was nergens werk te vinden. Ze bracht me weg in de hoop dat ik een beter leven zou leiden. Mijn moeder vond het verschrikkelijk en na een tijd ontmoette ze een nieuwe vriend die al het geld wou betalen om mij terug te halen maar het was al te laat, ik was al geadopteerd.
Benat, mijn oudste broer liet mij de omgeving zien en hij vertelde me dat mijn vader heel graag tekende.


Die passie zal ik dan van hem hebben....

                                     








Mijn geboortedorp: Pai